Kafam çok karışık. Ben yalnız kalmak istedikçe etrafımdakiler bölünerek çoğalıyor sanki. Sonu gelmeyecekmiş gibi hiç. Ben insanevladına değer verdikçe sadece sorun olacaklar benim için.

Karma? İnanmıyorum ben buna babaçi. İyi bir insanım lan ben? Hayata karşı da hep pozitif oldum. Nefret etmedim hiç kimseden, hâlâ da etmiyorum. Ama hayatın bana geri dönüşü sadece daha fazla sıkıntı oluyor.
Oysa sadece biraz yalnız kalmak istiyorum. Gözlerimi kapattığımda dinlenebilmek istiyorum. Sabah uyandığımda "farklı gün, aynı b.ktan şeyler" dememek istiyorum.

Ben bir şeyleri değiştirmek için çarklarımı döndürdükçe etrafımdakiler dişlileri kırıyormuş gibi geliyor bazen. Kuruntu gibi, kibir gibi biraz da.

Müziğin sesini bile kökleyemiyorum be blog...

...save me...