Bana küçükken, dünya üzerinde O'na inanan tek bir kişi bile olduktan sonra kıyametin kopmayacağını söylemişlerdi. Ben de, bütün dünya yoldan çıksa bile, eğer iyi bir insan olursam "son inanan" olarak kıyametin gelişini geciktirebileceğimi düşünürdüm.
Bu yüzden, herkese karşı iyi olmaya çabaladım. Kimseyi üzmedim. Mutlu olmak için mutlu ettim. Bu sayede belki, beni tanımaktan mutsuz olan çok az insan oldu.

Ama bunlardan bana çok az şey kaldı.
-Paramparça, hayal kırıklığı dolu anılar. Çoğunun bir fotoğrafı dahi yok-

Ben çocukken olmayı hayal ettiğim yerdeyim. Ama hayal ettiğim kişi değilim.
Dünyayı ben kurtarmayacağım, orası kesin.
Ölümün çevremdeki bir çok tezahürü hâlâ tediginlik veriyor, ama kendi ecelim değil.
Artık ne yaptığımı umursamıyorum.
Hareketlerimin diğer insanları ne kadar etkileyeceğini düşünmekten yoruldum.
Ne zaman oldu bilmiyorum ama, artık geri dönemeyeceğim bir sınırı aştım.
Nezâketim tükeniyor, hissediyorum.

Belki hâlâ bazı iyi huylarım duruyordur ama,
artık iyi bir insan değilim.