"Sana her şeyin kötü gittiğini söylemeyeceğim -- herkes biliyor her şeyin kötü gittiğini. İnsanlar ya işsiz, ya da işini kaybetmekten korkuyor. Para sadece madeninini satın alıyor... bankalar soyuluyor... dükkan sahipleri tezgahlarının altına silah saklıyor... serseriler sokaklarda cirit atıyor ve kimse ne yapacağını bilemiyor. Bunun sonu yok. Hava solumamız için uygun değil, yemeğimiz yenilecek gibi değil... Oturup televizyondaki muhabirin onbeş intihar ve altmışüç cinayeti anlatmasını izliyoruz -- en azından bize anlatılan kadarını...

Her şeyin kötü gittiğini biliyoruz; kötüden de kötü aslinda. Deli bunlar! Sanki herşey, herkes gittikçe deliriyor gibi. Artık dolaşmaya çıkmıyoruz; evimizde oturuyoruz, kendi dünyamızın gittikçe küçülmesini izliyoruz ve diyoruz ki: "Lütfen, en azından bizi odalarımizda rahat bırakın!.. Bırakın tost makinemiz ve televizyonumuz ve gösterişli lastiklerimiz olsun ve hiçbir şeye ses çıkarmayalım -- sadece rahat bırakın bizi."

Ama seni rahat bırakmayacağım... Senin kızmanı istiyorum! Senin itiraz etmeni ya da isyan etmeni ya da seçtiğin biricik Milletvekiline şikayet mektubu yazmanı istemiyorum, çünkü sana ne yazman gerektiğini söylemem. Bunalımınla ya da enflasyonla, Ruslarla ve sokaktaki suçlularla nasıl başa çıkacağını da bilmiyorum. Tek bildiğim öncelikle seni kızdıracak olmaları... Sonra diyeceksin ki: Ben bir insanım--ALLAH KAHRETSİN!--BENİM HAYATIM KIYMETLİ!

Ayağa kalkmanı istiyorum, şu an tek istediğim senin sandalyenden kalkman. Şimdi hemen ayağa kalkmanı istiyorum, sonra pencereye gideceksin ve kafanı uzatıp haykıracaksın: İNANILMAZ ÖFKELİYİM VE BUNA DAHA FAZLA KATLANMAYACAĞIM! Şimdi, HEMEN ayağa kalkmanı istiyorum, ayağa kalkacaksın gidip pencereni açacaksın, kafanı dışarı uzatıp bağıracaksın: İNANILMAZ ÖFKELİYİM VE BUNA DAHA FAZLA KATLANMAYACAĞIM! Bir şeylerin değişmesi gerekiyor! Öfkelenmen gerekiyor... Bağırman gerekiyor: İNANILMAZ ÖFKELİYİM VE BUNA DAHA FAZLA KATLANMAYACAĞIM!

Sonra, neler yapabileceğimize bakacağız..."

-Network